Σε έντονη αντίδραση προχώρησε η Ομοσπονδία Υπαλλήλων του ΟΑΕΔ, με αφορμή τις νέες ρυθμίσεις που αφορούν στη χρήση των προπληρωμένων καρτών για τους επιδοτούμενους ανέργους. Σύμφωνα με ανακοίνωση της Ομοσπονδίας, οι περιορισμοί που έχουν τεθεί στη χρήση των καρτών μετατρέπουν το επίδομα ανεργίας από μέσο οικονομικής στήριξης σε εργαλείο ελέγχου και αποκλεισμού.
Όπως επισημαίνεται, οι άνεργοι πλέον δεν έχουν πρόσβαση σε ελεύθερη διαχείριση του ποσού που τους αναλογεί, καθώς μπορούν να αξιοποιήσουν μόλις το 50% του υπολοίπου της κάρτας και αυτό υπό αυστηρούς περιορισμούς. Το αποτέλεσμα είναι να αδυνατούν να εξυπηρετήσουν ακόμα και στοιχειώδεις οικονομικές τους υποχρεώσεις.
Ποιες ανάγκες μένουν ακάλυπτες
Η Ομοσπονδία περιγράφει μια σειρά βασικών αναγκών που πλέον δεν καλύπτονται: οι επιδοτούμενοι άνεργοι δεν μπορούν να εξοφλήσουν δόσεις στην εφορία, ασφάλιστρα οχημάτων, τέλη κυκλοφορίας ή οφειλές προς ασφαλιστικούς φορείς. Επιπλέον, δεν έχουν τη δυνατότητα να πραγματοποιούν πληρωμές μέσω internet banking, ενώ ακόμη και η κάλυψη εξόδων όπως το ενοίκιο ή το χαρτζιλίκι των παιδιών καθίσταται αδύνατη.
Η νέα αυτή προσέγγιση, την οποία η Ομοσπονδία χαρακτηρίζει «ντροπιαστική», οδηγεί τους ανέργους σε έναν πρωτοφανή οικονομικό εγκλωβισμό, καταργώντας το δικαίωμα αυτοδιάθεσης του επιδόματος ανεργίας.
Κάλεσμα για άμεση αλλαγή πολιτικής
Με φόντο την απουσία σαφούς και πειστικής εξήγησης από την πλευρά του Υπουργείου Εργασίας και της Διοίκησης της Δημόσιας Υπηρεσίας Απασχόλησης (ΔΥΠΑ), η Ομοσπονδία ζητά την άμεση επιστροφή στο προηγούμενο καθεστώς, όπου οι άνεργοι μπορούσαν να διαχειρίζονται ελεύθερα τα επιδόματα που δικαιούνται από τις ασφαλιστικές τους εισφορές.
Παράλληλα, καλεί τα πολιτικά κόμματα να αναδείξουν το θέμα στη δημόσια σφαίρα και προτρέπει τόσο τους ανέργους όσο και τους εργαζόμενους να διαμαρτυρηθούν συλλογικά, προκειμένου να ανατραπεί μια πολιτική που – όπως τονίζεται – προσβάλλει την αξιοπρέπεια των δικαιούχων και υπονομεύει την αποτελεσματικότητα του κοινωνικού κράτους.
Το ζήτημα των προπληρωμένων καρτών φαίνεται να ανοίγει έναν νέο κύκλο αντιπαράθεσης γύρω από τη διαχείριση της κοινωνικής πολιτικής και της προστασίας των ευάλωτων ομάδων, φέρνοντας ξανά στο προσκήνιο το ερώτημα: πού τελειώνει η προστασία και πού αρχίζει ο έλεγχος;